Κυριακή 5 Δεκεμβρίου 2010

Δεκεμβριανά επετειακά σαν 17 Νοέμβρη?

Από το πρωί που ξύπνησα στριφογυρνάει στο μυαλό μου το φάντασμα του Δεκέμβρη. Τέτοια μέρα πριν δύο χρόνια ντυμένος με τα καλά μου ήμουν σε ένα ΄΄καθεστοτικό΄΄ πάρτι, όπως θα έγραφαν και στο indymedia, όταν έμαθα ότι δολοφόνησαν ένα παιδί στα Εξάρχεια μπάτσοι. Χωρίς να ξέρω τι και πώς, χωρίς καν να σκεφτώ πολιτικά, τελείως αντανακλαστικά βρέθηκα στο κέντρο μαζί με μια φίλη μου.
Η εικόνα βγαλμένη πραγματικά από ταινία. Με την δερμάτινη καπαρντίνα και το κόκκινο πουκάμισο, με το καλό παπουτσάκι και το παντελονάκι το σένιο(!!!), βρέθηκα στο δρόμο που έμελε να επηρεάσει περισσότερο από οτιδήποτε τη διαμόρφωση του χαρακτήρα μου μέχρι τώρα. Θα μπορούσα να αναφέρω πολλά από εκείνο το βράδυ αλλά βλέπεις ηλεκτρονικέ μου φίλε δεν σε εμπιστεύομαι και πολύ, οπότε θα αρκεστώ στη θεωρία της μαύρης τρύπας για να περιγράψω πώς ένιωσα.
Στο πρώτο οδόφραγμα ένιωσα σαν να ανοίγει η μαύρη τρύπα της εξέγερσης και μπαίνοντας μέσα της να μεταφέρομαι σε έναν άλλο κόσμο, με την ψυχοσύνθεση μου να αλλάζει άρδην, και το μυαλό για πρώτη φορά μαζί με την καρδιά μου να συγχρονίζονται σε άλλες συχνότητες.
Ακολούθησε ένα τρίμηνο που η πράξη προηγούνταν της σκέψης και αυτό δεν το λέω αυτοκριτικά ούτε και αρνητικά. Ήταν συσσωρευμένη σκέψη του παρελθόντος που είχε ετοιμάσει τα σχέδια για τέτοια στιγμή?, ήταν η ψυχολογία της μάζας και της δύναμης που αποκτάς από την συντροφικότητα?, ήταν η ανάγκη να σπάσω τα κοινωνικά μου δεσμά και να αρχίσω να προσπαθώ να διαμορφώσω την κοινωνία που θέλω και όχι μόνο να θεωρητικοποιώ? , σε καμία περίπτωση δεν είμαι σε θέση ακόμα, και δεν μπορώ να πω αν και πότε θα είμαι σε αυτή τη θέση, να δώ τα αίτια της τότε αντίδρασης μου αλλά και τον σκοπό όλων αυτών των ωρών που πέρασα στο δικό μας δρόμο.
Άλλωστε η πιο ακριβής εξέταση στην ιατρική, αλλά και στης ιστορία, είναι η νεκροψία, και ο Δεκέμβρης μέσα μου δεν έχει πεθάνει ούτε για ένα λεπτό...
Ούτε για ένα λεπτό δεν έχω σταματήσει να σκέφτομαι και να λησμονώ τις τόσο ελευθεριακές και συλλογικές εκείνες μέρες.

Με τίποτα δεν θέλω λοιπόν να τον σκοτώσω για να μάθω από τι πέθανε….

Συνειρμικά μου ήρθε στο μυαλό η επετειακή εκπομπή του πολυτεχνείου κάθε χρόνο. Εκεί, άνθρωποι που ήταν στην εξέγερση του πολυτεχνείο και της νομική, αλλά και όλου του αντιστασιακού αγώνα, έχοντας σκοτώσει πια όλα αυτά που νιώθανε τότε και τους οδήγησαν σε αυτές τις δράσεις, κάθονται πάνω από το πτώμα και με περισσή ευκαιρία και ευφράδεια περιγράφουν την εποχή εκείνη.
Δεν θα ήθελα, ποτέ να βρεθώ σε αυτό το νεκροτομείο της ιστορίας και να κοιτάω το πτώμα των τότε πράξεων μου…

Γιατί να κατεβώ αύριο στην πορεία? Μόνο κατάθλιψη και μιζέρια θα μου προσφέρει καθώς μοιραία θα συγκριθεί με τις πορείες προς τον ουρανό πριν δύο χρόνια.

Η δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου ήταν η αιτία ή η αφορμή για να πετάξουμε το καπάκι από την κοινωνική κατσαρόλα που μας βράζουν σε όλη την μεταπολίτευση?

Αργά το απόγευμα και αφού έχω εξαντληθεί αρκετά από τις ανατάσεις των αναμνήσεων μου αλλά και τις καταθλίψεις της πραγματικότητας μου, αποφάσισα ότι όχι μόνο θα κατέβω αλλά θα κατέβω και έτσι όπως πρέπει και αρμόζει απέναντι σε μια χούντας! Δεν χρειάζεται καν να αναφέρω ότι, στημένα σκηνικά τρομοκρατίας και εξαρθρώσεις δήθεν τρομοκρατικών οργανώσεων, μόνο θλίψη μου προκαλούν ως προς αυτούς που τα πιστεύουν και τους επηρεάζουν ακόμα.
Αύριο λοιπόν θα κατέβω ενάντια στην χούντα που κάθε αδαή μαλάκα του καναπέ.

Απέναντι σε αυτούς που με ένα ντοκιμαντέρ και ένα βιβλίο νομίζουν πως θα μάθουν πώς γράφεται η ιστορία και πως κερδίζονται αγώνες.

Απέναντι στον καθένα μεμονωμένα μαλάκα που του φταίει το σύστημα και όχι η κολάρα του που έχει γίνει τετράγωνη από την καρέκλα του υπολογιστη και του καναπέ του.

Απέναντι στο κάθε μαλάκα που νομίζει ότι από κομματικά γραφειάκια μπορεί να κατευθύνει τον κόσμο προς όφελος των μικροκομματικών συμφερόντων της ΧΟΥΝΤΑΣ του.

Απέναντι σε αυτούς τους εργοδότες που πιστεύουν ότι κερδίσανε επειδή το ανδρείκελο τους σήκωσε το χεράκι του και ψήφισε υπέρ του θανάτου κάθε εργατικού δικαιώματος.
Αλλά πάνω απ΄ολα θα κατεβώ

απέναντι στον ίδιο τον εαυτό μου, που προσπαθεί να βρει δικαιολογίες και προφάσεις για να μην επιδιώξει για άλλη μια φορά να ανοίξει την μαύρη τρύπα της εξέγερσης και να βρεθεί στο δρόμο για τον δρόμο μας…

Καλη αντάμωση στο δρόμο...

1 σχόλιο: