Κυριακή 5 Δεκεμβρίου 2010

Δεκεμβριανά επετειακά σαν 17 Νοέμβρη?

Από το πρωί που ξύπνησα στριφογυρνάει στο μυαλό μου το φάντασμα του Δεκέμβρη. Τέτοια μέρα πριν δύο χρόνια ντυμένος με τα καλά μου ήμουν σε ένα ΄΄καθεστοτικό΄΄ πάρτι, όπως θα έγραφαν και στο indymedia, όταν έμαθα ότι δολοφόνησαν ένα παιδί στα Εξάρχεια μπάτσοι. Χωρίς να ξέρω τι και πώς, χωρίς καν να σκεφτώ πολιτικά, τελείως αντανακλαστικά βρέθηκα στο κέντρο μαζί με μια φίλη μου.
Η εικόνα βγαλμένη πραγματικά από ταινία. Με την δερμάτινη καπαρντίνα και το κόκκινο πουκάμισο, με το καλό παπουτσάκι και το παντελονάκι το σένιο(!!!), βρέθηκα στο δρόμο που έμελε να επηρεάσει περισσότερο από οτιδήποτε τη διαμόρφωση του χαρακτήρα μου μέχρι τώρα. Θα μπορούσα να αναφέρω πολλά από εκείνο το βράδυ αλλά βλέπεις ηλεκτρονικέ μου φίλε δεν σε εμπιστεύομαι και πολύ, οπότε θα αρκεστώ στη θεωρία της μαύρης τρύπας για να περιγράψω πώς ένιωσα.
Στο πρώτο οδόφραγμα ένιωσα σαν να ανοίγει η μαύρη τρύπα της εξέγερσης και μπαίνοντας μέσα της να μεταφέρομαι σε έναν άλλο κόσμο, με την ψυχοσύνθεση μου να αλλάζει άρδην, και το μυαλό για πρώτη φορά μαζί με την καρδιά μου να συγχρονίζονται σε άλλες συχνότητες.
Ακολούθησε ένα τρίμηνο που η πράξη προηγούνταν της σκέψης και αυτό δεν το λέω αυτοκριτικά ούτε και αρνητικά. Ήταν συσσωρευμένη σκέψη του παρελθόντος που είχε ετοιμάσει τα σχέδια για τέτοια στιγμή?, ήταν η ψυχολογία της μάζας και της δύναμης που αποκτάς από την συντροφικότητα?, ήταν η ανάγκη να σπάσω τα κοινωνικά μου δεσμά και να αρχίσω να προσπαθώ να διαμορφώσω την κοινωνία που θέλω και όχι μόνο να θεωρητικοποιώ? , σε καμία περίπτωση δεν είμαι σε θέση ακόμα, και δεν μπορώ να πω αν και πότε θα είμαι σε αυτή τη θέση, να δώ τα αίτια της τότε αντίδρασης μου αλλά και τον σκοπό όλων αυτών των ωρών που πέρασα στο δικό μας δρόμο.
Άλλωστε η πιο ακριβής εξέταση στην ιατρική, αλλά και στης ιστορία, είναι η νεκροψία, και ο Δεκέμβρης μέσα μου δεν έχει πεθάνει ούτε για ένα λεπτό...
Ούτε για ένα λεπτό δεν έχω σταματήσει να σκέφτομαι και να λησμονώ τις τόσο ελευθεριακές και συλλογικές εκείνες μέρες.

Με τίποτα δεν θέλω λοιπόν να τον σκοτώσω για να μάθω από τι πέθανε….

Συνειρμικά μου ήρθε στο μυαλό η επετειακή εκπομπή του πολυτεχνείου κάθε χρόνο. Εκεί, άνθρωποι που ήταν στην εξέγερση του πολυτεχνείο και της νομική, αλλά και όλου του αντιστασιακού αγώνα, έχοντας σκοτώσει πια όλα αυτά που νιώθανε τότε και τους οδήγησαν σε αυτές τις δράσεις, κάθονται πάνω από το πτώμα και με περισσή ευκαιρία και ευφράδεια περιγράφουν την εποχή εκείνη.
Δεν θα ήθελα, ποτέ να βρεθώ σε αυτό το νεκροτομείο της ιστορίας και να κοιτάω το πτώμα των τότε πράξεων μου…

Γιατί να κατεβώ αύριο στην πορεία? Μόνο κατάθλιψη και μιζέρια θα μου προσφέρει καθώς μοιραία θα συγκριθεί με τις πορείες προς τον ουρανό πριν δύο χρόνια.

Η δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου ήταν η αιτία ή η αφορμή για να πετάξουμε το καπάκι από την κοινωνική κατσαρόλα που μας βράζουν σε όλη την μεταπολίτευση?

Αργά το απόγευμα και αφού έχω εξαντληθεί αρκετά από τις ανατάσεις των αναμνήσεων μου αλλά και τις καταθλίψεις της πραγματικότητας μου, αποφάσισα ότι όχι μόνο θα κατέβω αλλά θα κατέβω και έτσι όπως πρέπει και αρμόζει απέναντι σε μια χούντας! Δεν χρειάζεται καν να αναφέρω ότι, στημένα σκηνικά τρομοκρατίας και εξαρθρώσεις δήθεν τρομοκρατικών οργανώσεων, μόνο θλίψη μου προκαλούν ως προς αυτούς που τα πιστεύουν και τους επηρεάζουν ακόμα.
Αύριο λοιπόν θα κατέβω ενάντια στην χούντα που κάθε αδαή μαλάκα του καναπέ.

Απέναντι σε αυτούς που με ένα ντοκιμαντέρ και ένα βιβλίο νομίζουν πως θα μάθουν πώς γράφεται η ιστορία και πως κερδίζονται αγώνες.

Απέναντι στον καθένα μεμονωμένα μαλάκα που του φταίει το σύστημα και όχι η κολάρα του που έχει γίνει τετράγωνη από την καρέκλα του υπολογιστη και του καναπέ του.

Απέναντι στο κάθε μαλάκα που νομίζει ότι από κομματικά γραφειάκια μπορεί να κατευθύνει τον κόσμο προς όφελος των μικροκομματικών συμφερόντων της ΧΟΥΝΤΑΣ του.

Απέναντι σε αυτούς τους εργοδότες που πιστεύουν ότι κερδίσανε επειδή το ανδρείκελο τους σήκωσε το χεράκι του και ψήφισε υπέρ του θανάτου κάθε εργατικού δικαιώματος.
Αλλά πάνω απ΄ολα θα κατεβώ

απέναντι στον ίδιο τον εαυτό μου, που προσπαθεί να βρει δικαιολογίες και προφάσεις για να μην επιδιώξει για άλλη μια φορά να ανοίξει την μαύρη τρύπα της εξέγερσης και να βρεθεί στο δρόμο για τον δρόμο μας…

Καλη αντάμωση στο δρόμο...

Τρίτη 24 Αυγούστου 2010

παράξενο σαββατοκύριακο...

Ένα τετραήμερο γεμάτο συναισθήματα και εναλλαγές συναισθημάτων. Ανεμελιά, ταξίδι, χαρά, λείπει, πόνος, στέρηση, θλίψη.. Άδειασε το σπίτι στο χωριό και τίποτα δεν έμεινε να θυμίζει τις παιδικές αναμνήσεις. Όχι δεν είναι μόνο αυτό, είναι ότι σβήνει ένας κόσμος που μου φαινόταν τόσο αγνός και τόσο ωραίος. Δεν μπορώ να το εκφράσω καλά, άλλα με αυτόν τον θάνατο ένιωσα ότι μου ξερίζωνες ένα αρχέγονο κομμάτι ανθρωπιάς που μου είχε απομείνει. Οι άνθρωποι αυτοί είναι τόσο αγνοί και τόσο ντόμπροι που τώρα καταλαβαίνω γιατί τους βλέπουν και τους συμπαθούν τόσο οι ξένοι που έρχονται εδώ. Λίγα χρόνια στην απρόσωπη Αθήνα μας αρκούν ώστε να δεις κάποιες αλήθειες που σου φαίνονται τόσο κοινότοπες μα τόσο σημαντικές τελικά. Εκεί οι άνθρωποι ζουν ο ένας για τον άλλο και έχουν την αλληλεγγύη τόσο ψηλά ώστε και τη ζωή τους θα θυσιάζανε για αυτή. Είναι κοινωνία με το κ κεφαλαίο και όχι σχέσεις εκμετάλλευσης και επιβεβαίωσης. Εκεί ο ένας ζει για τον άλλο και τα συναισθήματα δεν μετριούνται. Απλά αφήνονται να ξεχυθούν και να ομορφύνουν την ατμόσφαιρα.
Αν πειράξεις έναν θα τους βρεις όλους απέναντι σου και δεν είναι τοπικισμός όπως εύκολα μπορεί κάποιος να το πει, είναι αλληλεγγύη προς τον συνάνθρωπο τους, το σύντροφο στο μονοπάτι της ζωή τους. Εκεί εκτιμάνε ο ένας τον άλλο γιατί βλέπουν ανθρώπους και όχι αναλώσιμα όντα απέναντι τους. Γιατί ο Κώστας είναι ο Κώστας και έχει την τάδε συμπεριφορά και τις τάδε παραξενιές. Δεν μπορείς να αλλάξεις τον Κώστα με τον Μανώλη έτσι απλά γιατί δεν μπορεί ο Κώστας. Απλά δεν είσαι Α Ν Α Λ Ω Σ Ι Μ Ο Σ. Ο Κώστας δεν είναι ένας από τους 100 φίλους σου. Είναι ο φίλος σου ο Κώστας και ας έχεις άλλους 99 φίλους. Άντε τώρα να το δώσεις να το καταλάβει κάποιος που έχει συνηθίσει να θυμάται τους φίλους του μόνο όταν τους έχει ανάγκη καθώς δεν έμαθε ποτέ να συμβιβάζεται. Θέλω να πω πώς μπορείς να θεωρείς κάποιον φίλο σου αν το ίδιο σου κάνει να σου πει ναι ή όχι σε μια ερώτηση σου? πόσο μετράει ή όποια γνώμη του πια για σένα? Έχω μια τάση τελευταία να πέφτω σε συζητήσεις που καταλήγουν απλά και μόνο σε ερωτήσεις
Τι να πεις όμως όταν ο θάνατος είναι αυτός που παίρνει το λόγο και λέει την τελευταία λέξη...

Καλή αντάμωση Βάγγο...

Υ.Γ. Μια μεγάλη καρδιά στοιχίζει...

Τετάρτη 11 Αυγούστου 2010

ταξιδευοντας για κρητη 9/8/2010

Το πλοίο μάλλον με εμπνέει ηλεκτρονικέ μου φίλε να επικοινωνώ μαζί σου. Θα μου πεις τώρα τι είναι πλοίο.. Πλοίο είναι ένα μεγάλο ψάρι που αναλαμβάνει να σε ταξιδέψει σωματικά σε αλλά μέρη. Το μαγικό είναι όμως ότι η θάλασσα είναι αυτή που σε ταξιδεύει εγκεφαλικά παλινδρομώντας μεταξύ παρελθόν και μέλλον. Για άλλη μια φορά κατεβαίνω Κρήτη με συναισθήματα ανάμικτα. Κουρασμένος, γεμάτος ανάκατες σκέψεις όπου δεν μπορώ να βάλω σε μια σειρά. Είναι το άγχος για το μέλλον, είναι η μανία μου για υπερανάλυση, μακάρι να ήξερα ώστε να μπορέσω να ηρεμήσω λίγο. Για την δική σας ασφάλεια ακούγεται από τα μεγάφωνα και δεν μπορώ παρά να σκεφτώ τα λόγια του βιβλίου του Τσόμσκι που διαβάζω αυτόν τον καιρό.

´´Η προπαγάνδα της εποχής είναι να σε κάνουν να πιστεύεις ότι ο,τι γίνετε έχει να κάνει με μια ανάγκη σου´´

Επειδή όμως η ανάγκη της εποχής για ασφάλεια μονοπωλεί το ενδιαφέρον ( βλέπε τρομοκρατία, αβεβαιότητα για το μέλλον) είναι η πιο εύκολα επικαλούμενη ανάγκη
Στα δικά μου πάλι... Κατεβαίνω στην Κρήτη λοιπόν φίλε μου στο ησυχαστήριο μου... Και μόνο η λέξη με κάνει να ανατριχιάζω αλλά αυτή την περίοδο μόνο έτσι μπορώ να δω το πατρικό μου. Γενικά δεν είμαι ένας ήσυχος άνθρωπος. Η ησυχία είναι κάτι που μου προκαλεί βυθίσει στις σκέψεις μου, πράγμα που καταλήγει κάθε φορά με μαθηματική ακρίβεια στην κατάθλιψη. Κάθε φορά που ησυχάζω νιώθω σαν οι σκέψεις μου να δημιουργούν ένα τεράστιο πηγάδι που μέσα του βυθίζομαι όλο και πιο Βαθιά. Αυτή τη φορά όμως δεν είναι έτσι. Αποφάσισα να γεμίσω λίγο τα θεωρητικά κενά που κάθε φορά με καταθλίβουν και βαθαίνουν το πηγάδι. Έτσι θυμήθηκα έναν άλλο φίλο μου . Όχι πως δεν τον ήξερα και παλιά, απλός είμαστε δυο γνωστοί και τώρα επιδιώκω να γίνουμε φίλοι. Αυτόν τον φίλο μου τον λένε βιβλίο. Είναι κάτι σαν τα e-books. Τα βιβλία όμως, δεν είναι ανιαρές ακολουθίες από 0 και 1 όπως τα e- books σου αλλά είναι ακολουθίες γραμμάτων όπου το καθένα έχει την δική του μαγεία και ομορφιά.
Η μαγεία τους περιέχετε στην ευχέρεια τους να συνδυάζονται τόσο αρμονικά έτσι ώστε να εκφράζουν με σαφήνεια τις χημικές ενώσεις του εγκεφάλου. Εκτός όμως από την δυνατότητα που σου δίνουν της εκφράσεις, έχουν και την δυνατότητα του επηρεασμού και της δημιουργίας χημικών ενώσεων. Αυτή την μαγική τους ιδιότητα θέλω και ΄γω να χρησιμοποιήσω. Βλέπεις όσο πιο δύσκολη γίνετε η ζωή, τόσα πιο πολλά κομμάτια την πραγματικότητες περνάνε από την σφαίρα της πρακτικότητας στον χώρο της θεωρίας, και έτσι προσπαθείς να κανείς όσο καλύτερη μπορείς την θεωρητική βάση σου, μήπως και καταφέρεις να μεταφέρεις κάποια κομμάτια της στην πραγματικότητα ξανά. Ακούγεται απλό, αλλά είναι πολύ επίπονα χρονοβόρο, αλλά και γοητευτικό όσο το ταξίδι στην Ιθάκη.
Πόσο καταθλιπτικά είναι όταν καταλαβαίνεις (?) τι κρύβεται πίσω από κάθε πράξη του σήμερα. Πως στο βωμό της αέναης εξελίξεις χάνεις το ταξίδι, και ο στόχος παύει να είναι πια κάτι γοητευτικό χάνοντας τη σημασία του. Έχεις για παράδειγμα στόχο να έχεις όσο το δυνατόν υγιής ανθρώπινες σχέσεις, αλλά μέχρι ποιο σημείο είσαι διατεθειμένος να κανείς υποχωρήσεις και συμβιβασμούς (αυτά είναι τα κυρία υλικά με τα οποία κτίζεις σχέσεις) έτσι ώστε να υπάρχουν αυτές? και αν φτάσεις στο έσχατο σημείο που έχεις επιλέξει, πόσο καιρό θα μείνει έσχατο αυτό το σημείο μπροστά στην αδυσώπητη μοναξιά μέσα στον χρόνο?
Γι αυτό σου λέω φίλε μου πρέπει να εμπλουτίσω τη θεωρεία μου μπας και βρω κανένα διάδρομο για την έξοδο από το μαύρο τούνελ του μυαλό μου.


Σε κούρασα με τις φλυαρίες μου αλλά έλα που μου λείψανε οι φίλοι με τις προτάσεις, και μου απέμεινες ΕΣΥ με τα 0 και 1 σου να με αποκωδικοποιείς χωρίς όμως να μπορείς να καταλάβεις τα συναισθήματα, καθώς οι αριθμοί δεν μπορούν να τα περιγράψουν...

Δευτέρα 12 Ιουλίου 2010

Τέλος δύχως τέλος...

Λέξεις: Άγχος αγωνία, αβεβαιότητα, απογοήτευση, παρακμή, διακοπές... Πολλές φορές απλά δεν μπορείς να συνδέσεις τις λέξεις έτσι ώστε να πεις αυτό ακριβώς που θέλεις. Καλύτερα λοιπόν να τις καταγράψεις έτσι και να αφήσεις τη μαγιά τους να συναρπάζεις το κάθε μυαλό που τις διαβάζει. Άλλωστε τι σημασία έχει αν αυτός που τις διαβάζει δεν μπορεί να σε νιώσει έτσι μόνο διαβάζοντας αυτές τις ξερές λέξεις...
Σε παραμέλησα πάλι διαδικτυακέ μου τύπε, αλλά και μόνο η ύπαρξη σου πρέπει να σε ευχαριστεί... Τι ευχαριστήσει μπορείς να βρεις ανάμεσα σε databases και αλγορίθμους τώρα... τι να σου πω. Ευελπιστώ κάποια στιγμή να σου φτιάξουν ένα αλγόριθμο χαράς που θα σε κάνει να ΝΙΩΘΕΙΣ. Πάλι ξεχάστηκα, δεν έχεις ψυχή πώς να νιώσεις .Είναι αργά το βράδυ βλέπεις, και το βράδυ με την ησυχία να κυριαρχεί όλα γίνονται πιο μαγικά και μπορώ ακόμα και σένα να σε δω κάπως αλλιώς.
Αύριο ξέρεις δίνω το τελευταίο μάθημα στη σχολή μου. Καλά μην τρεμοσβήνεις, έχω διαβάσει αρκετά κάτι θα γίνει... Σκεφτόμουν (ειδικά τα τελευταία χρόνια) ότι, σαν έρθει η στιγμή που για τελευταία φορά θα δώσω εξετάσεις για το πτυχίο μου, θα είναι κάπως. Θα νιώθω λύτρωση, χαρά, ικανοποίηση. Δε λέω, τα έχω υποβάλει αρκετά στον εαυτό μου αυτά, έτσι ώστε να τα νιώσω και να μου πει πάλι η αυτάρεσκη πλευρά του εαυτού μου: ''πάλι δίκιο είχα μπράβο μου΄΄, έλα όμως που δεν κυριαρχούν αυτά. Ακόμα και με την πιο σκληρή προπαγάνδα δεν θα μπορούσαν άλλωστε. Τι καν πάς με ελικόπτερο στην κορφή του πιο ψηλού βουνού και καρφώσεις μια σημαία, τι καιν πάρεις το καλύτερο πτυχίο του κόσμου, σημασία έχει το ταξίδι...(που έκανες και δεν έκανες). Αυτό το ταξίδι που γεμάτο αγωνίες συναισθήματα και μεταμορφώσεις σε πέτάει ξαφνικά στο λιμάνι και σου λέει ''ως εδώ ήταν, εδώ δεν ήθελες να έρθεις? ωραια λοιπόν. Γεια!''
Αγωνία γιατί η εμπειρία της ζωής κερδίζεται και πρέπει να πάθεις για να μάθεις...Συναισθήματα, πόσες μα πόσες φόρες δεν αποβλακώθηκες νιώθοντας τόσο παράξενα, για μια γυναίκα ακόμα και για ένα βιβλίο. Ερωτεύτηκες τη ζωή σου ή τη μισές ακόμα. Μεταμορφώσεις, δες ποιός ήσουν μόλις πριν 6 χρόνια και δεν ποιός είσαι τώρα...τρομάζω στη σκέψη να δη 10 χρόνια μπροστά...
Όπως λέει όμως και το παιδευεσθαι δεν σταματάει ποτέ, και αν αυτό που σε γοητεύει τελειώνοντας κάτι είναι το ταξίδι, το πρώτο πράγμα που σκέφτεσαι είναι το επόμενο. Όχι βέβαια προσπαθώντας να διαγράψεις το προηγούμενο, (μην τα βάζεις με τον χρόνο και τις εμπειρίες είσαι πολύ μικρός για να τα ελέγχεις) αλλά κουβαλώντας το στο στήθος σου, και όχι στην πλάτη σου.
Καλό μας ταξίδι λοιπόν και καλές τρικυμίες...

Σάββατο 26 Ιουνίου 2010

θεοι δεν είμαστε γι αυτό μπορούμε και γελάμε...

Διάβασμα, εργασιακό περιβάλλον, όνειρα για το μέλλον, εκρήξεις σκέψεων μέσα στο Κεφάλι σου από τη δίψα για ζωή και δημιουργία, παλεύεις για το καλύτερο, δικαιώματα, συνθήκες εργασίας, ανθρώπινες σκέψεις, Θ Α Ν Α Τ Ο Σ .Συνειρμοί και σκέψεις που γίνονται σκόρπιες λέξεις και μόνο στην εμφάνιση την λέξης αυτής. Προσπαθούμε για τί? κοπιάζουμε για το μέλλον, λες και μας στο χρωστάει κάποιος και το έχουμε δεδομένο. Αρκεί ένας θάνατος κοντά σου για να σου δείξει πόσο λίγος είσαι(?)Σιωπη. Το κεφάλι σου αδειάζει και γεμίζει με το κενό. Κενό ενοχών και σκέψεων μαζί.
Δεν θα πω κανένα αντίo και άλλες τέτοιες μαλακίες. Δεν νομίζω ότι μου ταιριάζουν.

Καλή αντάμωση Γιάννη...

Πέμπτη 17 Ιουνίου 2010

Μέρες τώρα λέω πως θα γράψω κάτι και σε σένα ηλεκτρονικέ μου φίλε αλλά που χρόνος... Εδώ μόλις και καταφέρνω να ξεκλέψω λόγο χρόνο, απ´ τις σκέψεις μου, για να δω τους ζωντανούς φίλους μου. στο ξεκαθάρισαν από την αρχή άλλωστε. Δεν είσαι προτεραιότητα μου. Είσαι απλά ένας καλός γνωστός που αδιαμαρτύρητα, άρα και επικίνδυνα, δέχεσαι όλου τους συλλογισμούς μου συνειρμούς μου. Ξέρεις τον τελευταίο καιρό πηγαίνω σε μια εργασία. Και λέω πηγαίνω και όχι δουλεύω, ούτε καν απασχολούμαι όπως εθίστε στις μέρες μας να λέμε, γιατί δεν πληρώνομαι. Δεν με πειράζει... Έχω πείσει τον εαυτό μου ότι δεν ξέρω αρκετά για να πληρωθώ. Άλλωστε πέντε με έξι χρόνια στο πολυτεχνείο δεν είναι δα και μια ολόκληρη ζωή!!! Θα χρειαστώ ακόμα τόσα για να απόκτηση μια καλή προϋπηρεσία άμισθη και μετά βλέπουμε. Υπάρχουν και οι απολύσεις βλέπεις. οπότε έχουμε χρόνο μπροστά μας... Ηλεκτρονικέ μου φίλε σου γράφω από το δρόμο! Βλέπεις η τεχνολογία εξελίσσεται και μας φέρνει πιο κοντά... Γιατί όμως δεν εξελίσσεται έτσι ώστε να είναι καλύτερη η ζωή μας αυτό είναι ένα φιλοσοφικό ερώτημα που στο αφήνω για σκέψη στα κυκλώματα σου... Αχ συγνώμη ξέχασα, με τα φιλοσοφικά ερωτήματα δεν τα πας και πολύ καλά. Δεν είναι βλέπεις καλά ορισμένα όποτε παίζει και να σε βραχυκυκλώσουν. Πρόσεχε λοιπόν ηλεκτρονικέ μου φίλε τα μονοπάτια που βαδίζεις... Πρέπει να σε αφήσω. βλέπεις ο χρόνος τους είναι χρήμα και τα φιλοσοφικά ερωτήματα δεν πουλάνε πια....

Κυριακή 6 Ιουνίου 2010

Mε το ολοένα και αυξανόμενο κύμα Ελλήνων μεταναστών προς Ευρώπη θα αρχίσουν να καταλαβαίνουν πλέον οι ακροδεξιοί τι εστί να είσαι ανεπιθύμητος μετανάστης. Τώρα που θα βλέπουν τα αδέλφια και τους φίλους τους να χάνονται θα κατανοήσουν όσα μέχρι πρότινος μισούσαν. Θα αντιληφτούν πως η άνοδος της ακροδεξιάς πεποίθησης στα κρατίδια της Ευρώπης δεν ήταν τίποτα άλλο από την επιβράβευση τους στον ισόβιο εγκλεισμό τους!

ΜΑΣΤΙΓΩΣΕ ΜΕ ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ.

ΣΟΥ ΕΧΩ ΚΑΙ ΔΩΡΑΚΙ…

ΤΟΝ ΓΙΟ ΜΟΥ ΑΝΑΛΩΣΙΜΟ

ΠΙΣΤΟ ΣΟΥ ΣΤΡΑΤΙΩΤΑΚΙ.

Τώρα θα καταλάβουν πως ο ρατσισμός, η ξενοφοβία και οι δολοφονικές προθέσεις που είχαν και ασκούσαν προς τους οικονομικούς προσφυγές δεν ήταν τίποτε άλλο από την επένδυση μιας φωτοτυπίας του μέλλοντος των ίδιων και των παιδιών τους, στην μοιραία κατάσταση που θα βρεθούν με την σφραγίδα τους που θα έχει την υπογραφή τους!!!!!!!!

Η μαθηματικά ακριβής στατιστική είναι ξεκάθαρη και στυγνότατη: Όταν θα παρακαλάνε για ένα μεροκάματο τον Νορβηγό, τον Γερμανό και τον Γάλλο και αυτός θα τους λέει: μάθετε πρώτα καλά την γλώσσα και μετά ελάτε στο εργοστάσιο.. ας απευθυνθούν στον Μητροπολίτη Άνθιμο.

Όταν θα ζαλίζονται από την πείνα και θα αρπάζουν τσάντες από τα κοριτσάκια που κάνουν shopping therapy και θα συλλαμβάνονται και θα φυλακίζονται σαν κοινοί εγκληματίες τότε να απευθυνθούν στον Καρατζαφέρη!

Όταν θα κρύβονται από σοκάκι σε σοκάκι επειδή είναι μελαψοί, στις κοινωνίες των πιο λευκών από αυτούς θα καταλάβουν πως όταν ασκούσαν το ανθρωποκυνηγητό στα στενά της Αθήνας προς τους μετανάστες, αυτό ήταν πολιτικό έγκλημα και δεν είχε σκοπό την προστασία των εθνικών συμφερόντων αλλά είχε στόχο τους ίδιους!

Όταν θα κρύβονται γιατί το προηγούμενο βράδυ είχαν σφάξει έναν ομοιοπαθή τους θα καταλάβουν διότι τότε δεν θα τους προστατεύει καμία συνθήκη και οι εκεί Έλληνες θα τους βλέπουν σαν «ένα ξένο σώμα». (όπως μου λέει ο φίλος Δημήτρης, στην Αγγλία έχουν αρχίσει τα ανέκδοτα για τους Έλληνες!)

Όταν θα είναι μετανάστες, στο πρόσωπο του (σφαγμένου από τους ίδιους) Αλβανού, Πακιστανού και Παλαιστίνιου δεν θα βλέπουν μόνο το μέλλον τους αλλά θα τον βλέπουν και σαν αδελφό τους!

Ναι τότε θα νιώσουν μίσος για το «εθνικό» παρελθόν τους. Ας διαψευστώ για να μπορέσω να τους δω να δικάζονται στην Ελλάδα από τα λαϊκά δικαστήρια που οσονούπω, δηλαδή, αρχίζουν να στήνονται όχι από πεποιθήσεις αριστεριστών αλλά από τους μέχρι πρότινος απεργοσπάστες και απολιτικούς.

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΝ ΜΠΑΜΠΗ! (ΤΟΝ ΤΗΛΕΟΠΟΤΙΚΟ)

Ένα κείμενο απο τον πάντα μπροστά κατα π/2 τζιπάκο! Βεβαια τα αρρωστα εθνίκια που αναφέρεται φυσικά και δεν θα πινάσουν ποτέ, γιατι έχουν τόσους γερολαδάδες στις φράξιες τους που κάπως θα βολευτούνε...
Επειδή όμως λύσεις υπάρχουν πάντα, αν ξυπνήσει ο ντουνιάς θα έρθει ανάποδα ο ντουνιάς!!!

Υ.Γ. Βέβαια υπάρχει και ένα άλλο ρητο. Αντε γαμήσου εργατιά.... αν ξυπνήσεις μονομιάς θα έρθει αναποδα ο ντουνιάς, μα εσύ έμαθες να προσκινάς και είσαι άξιος κλοτσιάς!