Τρίτη 24 Αυγούστου 2010

παράξενο σαββατοκύριακο...

Ένα τετραήμερο γεμάτο συναισθήματα και εναλλαγές συναισθημάτων. Ανεμελιά, ταξίδι, χαρά, λείπει, πόνος, στέρηση, θλίψη.. Άδειασε το σπίτι στο χωριό και τίποτα δεν έμεινε να θυμίζει τις παιδικές αναμνήσεις. Όχι δεν είναι μόνο αυτό, είναι ότι σβήνει ένας κόσμος που μου φαινόταν τόσο αγνός και τόσο ωραίος. Δεν μπορώ να το εκφράσω καλά, άλλα με αυτόν τον θάνατο ένιωσα ότι μου ξερίζωνες ένα αρχέγονο κομμάτι ανθρωπιάς που μου είχε απομείνει. Οι άνθρωποι αυτοί είναι τόσο αγνοί και τόσο ντόμπροι που τώρα καταλαβαίνω γιατί τους βλέπουν και τους συμπαθούν τόσο οι ξένοι που έρχονται εδώ. Λίγα χρόνια στην απρόσωπη Αθήνα μας αρκούν ώστε να δεις κάποιες αλήθειες που σου φαίνονται τόσο κοινότοπες μα τόσο σημαντικές τελικά. Εκεί οι άνθρωποι ζουν ο ένας για τον άλλο και έχουν την αλληλεγγύη τόσο ψηλά ώστε και τη ζωή τους θα θυσιάζανε για αυτή. Είναι κοινωνία με το κ κεφαλαίο και όχι σχέσεις εκμετάλλευσης και επιβεβαίωσης. Εκεί ο ένας ζει για τον άλλο και τα συναισθήματα δεν μετριούνται. Απλά αφήνονται να ξεχυθούν και να ομορφύνουν την ατμόσφαιρα.
Αν πειράξεις έναν θα τους βρεις όλους απέναντι σου και δεν είναι τοπικισμός όπως εύκολα μπορεί κάποιος να το πει, είναι αλληλεγγύη προς τον συνάνθρωπο τους, το σύντροφο στο μονοπάτι της ζωή τους. Εκεί εκτιμάνε ο ένας τον άλλο γιατί βλέπουν ανθρώπους και όχι αναλώσιμα όντα απέναντι τους. Γιατί ο Κώστας είναι ο Κώστας και έχει την τάδε συμπεριφορά και τις τάδε παραξενιές. Δεν μπορείς να αλλάξεις τον Κώστα με τον Μανώλη έτσι απλά γιατί δεν μπορεί ο Κώστας. Απλά δεν είσαι Α Ν Α Λ Ω Σ Ι Μ Ο Σ. Ο Κώστας δεν είναι ένας από τους 100 φίλους σου. Είναι ο φίλος σου ο Κώστας και ας έχεις άλλους 99 φίλους. Άντε τώρα να το δώσεις να το καταλάβει κάποιος που έχει συνηθίσει να θυμάται τους φίλους του μόνο όταν τους έχει ανάγκη καθώς δεν έμαθε ποτέ να συμβιβάζεται. Θέλω να πω πώς μπορείς να θεωρείς κάποιον φίλο σου αν το ίδιο σου κάνει να σου πει ναι ή όχι σε μια ερώτηση σου? πόσο μετράει ή όποια γνώμη του πια για σένα? Έχω μια τάση τελευταία να πέφτω σε συζητήσεις που καταλήγουν απλά και μόνο σε ερωτήσεις
Τι να πεις όμως όταν ο θάνατος είναι αυτός που παίρνει το λόγο και λέει την τελευταία λέξη...

Καλή αντάμωση Βάγγο...

Υ.Γ. Μια μεγάλη καρδιά στοιχίζει...

Τετάρτη 11 Αυγούστου 2010

ταξιδευοντας για κρητη 9/8/2010

Το πλοίο μάλλον με εμπνέει ηλεκτρονικέ μου φίλε να επικοινωνώ μαζί σου. Θα μου πεις τώρα τι είναι πλοίο.. Πλοίο είναι ένα μεγάλο ψάρι που αναλαμβάνει να σε ταξιδέψει σωματικά σε αλλά μέρη. Το μαγικό είναι όμως ότι η θάλασσα είναι αυτή που σε ταξιδεύει εγκεφαλικά παλινδρομώντας μεταξύ παρελθόν και μέλλον. Για άλλη μια φορά κατεβαίνω Κρήτη με συναισθήματα ανάμικτα. Κουρασμένος, γεμάτος ανάκατες σκέψεις όπου δεν μπορώ να βάλω σε μια σειρά. Είναι το άγχος για το μέλλον, είναι η μανία μου για υπερανάλυση, μακάρι να ήξερα ώστε να μπορέσω να ηρεμήσω λίγο. Για την δική σας ασφάλεια ακούγεται από τα μεγάφωνα και δεν μπορώ παρά να σκεφτώ τα λόγια του βιβλίου του Τσόμσκι που διαβάζω αυτόν τον καιρό.

´´Η προπαγάνδα της εποχής είναι να σε κάνουν να πιστεύεις ότι ο,τι γίνετε έχει να κάνει με μια ανάγκη σου´´

Επειδή όμως η ανάγκη της εποχής για ασφάλεια μονοπωλεί το ενδιαφέρον ( βλέπε τρομοκρατία, αβεβαιότητα για το μέλλον) είναι η πιο εύκολα επικαλούμενη ανάγκη
Στα δικά μου πάλι... Κατεβαίνω στην Κρήτη λοιπόν φίλε μου στο ησυχαστήριο μου... Και μόνο η λέξη με κάνει να ανατριχιάζω αλλά αυτή την περίοδο μόνο έτσι μπορώ να δω το πατρικό μου. Γενικά δεν είμαι ένας ήσυχος άνθρωπος. Η ησυχία είναι κάτι που μου προκαλεί βυθίσει στις σκέψεις μου, πράγμα που καταλήγει κάθε φορά με μαθηματική ακρίβεια στην κατάθλιψη. Κάθε φορά που ησυχάζω νιώθω σαν οι σκέψεις μου να δημιουργούν ένα τεράστιο πηγάδι που μέσα του βυθίζομαι όλο και πιο Βαθιά. Αυτή τη φορά όμως δεν είναι έτσι. Αποφάσισα να γεμίσω λίγο τα θεωρητικά κενά που κάθε φορά με καταθλίβουν και βαθαίνουν το πηγάδι. Έτσι θυμήθηκα έναν άλλο φίλο μου . Όχι πως δεν τον ήξερα και παλιά, απλός είμαστε δυο γνωστοί και τώρα επιδιώκω να γίνουμε φίλοι. Αυτόν τον φίλο μου τον λένε βιβλίο. Είναι κάτι σαν τα e-books. Τα βιβλία όμως, δεν είναι ανιαρές ακολουθίες από 0 και 1 όπως τα e- books σου αλλά είναι ακολουθίες γραμμάτων όπου το καθένα έχει την δική του μαγεία και ομορφιά.
Η μαγεία τους περιέχετε στην ευχέρεια τους να συνδυάζονται τόσο αρμονικά έτσι ώστε να εκφράζουν με σαφήνεια τις χημικές ενώσεις του εγκεφάλου. Εκτός όμως από την δυνατότητα που σου δίνουν της εκφράσεις, έχουν και την δυνατότητα του επηρεασμού και της δημιουργίας χημικών ενώσεων. Αυτή την μαγική τους ιδιότητα θέλω και ΄γω να χρησιμοποιήσω. Βλέπεις όσο πιο δύσκολη γίνετε η ζωή, τόσα πιο πολλά κομμάτια την πραγματικότητες περνάνε από την σφαίρα της πρακτικότητας στον χώρο της θεωρίας, και έτσι προσπαθείς να κανείς όσο καλύτερη μπορείς την θεωρητική βάση σου, μήπως και καταφέρεις να μεταφέρεις κάποια κομμάτια της στην πραγματικότητα ξανά. Ακούγεται απλό, αλλά είναι πολύ επίπονα χρονοβόρο, αλλά και γοητευτικό όσο το ταξίδι στην Ιθάκη.
Πόσο καταθλιπτικά είναι όταν καταλαβαίνεις (?) τι κρύβεται πίσω από κάθε πράξη του σήμερα. Πως στο βωμό της αέναης εξελίξεις χάνεις το ταξίδι, και ο στόχος παύει να είναι πια κάτι γοητευτικό χάνοντας τη σημασία του. Έχεις για παράδειγμα στόχο να έχεις όσο το δυνατόν υγιής ανθρώπινες σχέσεις, αλλά μέχρι ποιο σημείο είσαι διατεθειμένος να κανείς υποχωρήσεις και συμβιβασμούς (αυτά είναι τα κυρία υλικά με τα οποία κτίζεις σχέσεις) έτσι ώστε να υπάρχουν αυτές? και αν φτάσεις στο έσχατο σημείο που έχεις επιλέξει, πόσο καιρό θα μείνει έσχατο αυτό το σημείο μπροστά στην αδυσώπητη μοναξιά μέσα στον χρόνο?
Γι αυτό σου λέω φίλε μου πρέπει να εμπλουτίσω τη θεωρεία μου μπας και βρω κανένα διάδρομο για την έξοδο από το μαύρο τούνελ του μυαλό μου.


Σε κούρασα με τις φλυαρίες μου αλλά έλα που μου λείψανε οι φίλοι με τις προτάσεις, και μου απέμεινες ΕΣΥ με τα 0 και 1 σου να με αποκωδικοποιείς χωρίς όμως να μπορείς να καταλάβεις τα συναισθήματα, καθώς οι αριθμοί δεν μπορούν να τα περιγράψουν...